Als vierjarige beroemd door Pipo de Clown

Hoe kwam je bij Pipo de Clown terecht?
“Mijn moeder was regieassistente bij Pipo de Clown toen er nog langere afleveringen van het programma werden gemaakt. Zo leerde mijn moeder Wim Meuldijk kennen, de schrijver van Pipo die altijd nauw bij het programma betrokken was. Hij was een vriend van de familie. Destijds werd de rol van Petra gespeeld door Petra Barnard, de naam is ook op haar gebaseerd. Toen Petra Barnard te oud werd, dacht Wim dat ik een goede vervanger zou zijn. Op dat moment was ik drie jaar. Acteren was niet mijn keuze: dat hebben volwassenen voor mij besloten.''

Wat kun je je herinneren van de opnames?
“Voor mij is mijn tijd bij Pipo meer dan een herinnering, het is het behang op de muur van mijn jeugd. Het was mijn leven. Ik zat op de kleuterschool, maar ik besteedde alle woensdagmiddagen, alle weekenden en vaak ook mijn vakanties aan de opnames van de serie. Ik ging na school niet naar vriendinnetjes, en ik was weinig thuis.”

Hoe was het op de set? Had je een vaste begeleider, zoals veel jonge acteurs tegenwoordig hebben?
“Niet helemaal. Vaak werd ik opgehaald door Cor Witschge, die Pipo speelde, of Egon Schindler, de grimeur. Mijn moeder werkte sinds mijn geboorte al niet meer voor Pipo, dus ik ging daar helemaal alleen naartoe. In het begin was alles nieuw en vond ik het doodeng. Maar toen ik eenmaal gewend was, vond ik het daar heel fijn. Er waren heel wat mensen die zich om mij bekommerden, die heel lief voor me waren. Natuurlijk draaide niet alles om mij, er moest ook een televisieprogramma gemaakt worden. Ik zat gewoon in een hoekje te spelen als ik niet op hoefde.”

Hoe gaat dat eigenlijk, acteren als je zo jong bent?
“Ik kon zelf nog niet lezen, dus Pipo nam de teksten met mij door en zei wat ik moest doen. Ik had een goed geheugen, ik herinner me dat Wim en Cor wel eens hebben gezegd dat ik alle teksten uit mijn hoofd kende. Dan zat ik iedereen te souffleren, met name Pipo. Voor mij was het niet echt acteren, maar meer doen zoals ik was. Ik denk dat de serie daarom ook zo’n succes was.”

Hoe stopte jouw rol in de serie?
"Op een gegeven moment werd ik ook te oud, en daarnaast kwam er toen Arbowetgeving voor jonge acteurs waardoor ik niet meer zo veel mocht spelen. Mij werd toen verteld dat ik van de koningin niet meer mee mocht doen omdat ik naar school moest. Ik had er heel veel moeite mee. Het was mijn leven, als ik niet op school was, was ik bij Pipo."

"Dat was ineens helemaal voorbij, voor mij was het onbegrijpelijk. Het was alsof ik in één keer uit mijn sociale kring werd getrokken. Ik snapte er helemaal niks van. Ik was zes en had de afgelopen twee, drie jaar, hele belangrijke jaren in je leven, met een hele groep mensen om me heen geleefd die je ineens nooit meer ziet. Dat was voor mij echt schokkend. Na die tijd heb ik heel weinig contact gehad met Wim Meuldijk en de cast, en dat was voor mij heel moeilijk." 

Petra Barnard heeft in een interview aangegeven dat ze door haar Pipo-tijd geïsoleerd was geraakt van haar leeftijdsgenootjes, omdat ze te lang in de wereld van de volwassenen had verkeerd. Was dit voor jou ook zo?
“Ik denk dat het voor mij niet te maken heeft met tussen volwassenen zitten, maar met het fenomeen televisie dat nieuw was, en de beroemdheid die daaruit voortkwam. Ik was elke avond op tv. Nu zijn we zo gewend aan media, aan allerlei verschillende mensen, dat niemand meer in het bijzonder opvalt. Maar Petra en ik waren de Shirley Temple’s van Nederland. Dat werd niet gepikt door andere kinderen, die vonden dat irritant of hadden een mening over je terwijl je ze helemaal niet kende. Ik heb heel veel last gehad van de publieke opinie over mij, ik had daar nooit om gevraagd.”

Je was in die tijd een van de bekendste kinderen van Nederland.
“Ja, en mensen hadden toen nog helemaal geen gedachtes over hoe je om moet gaan met iemand die bekend is. Ik kon echt niet over straat zonder incognito te gaan. Als ik met mijn moeder kleren ging kopen, trokken mensen zomaar het gordijn van de kleedkamer open om mij te kunnen zien. Zo ging dat toen, het is echt absurd.”

Stel dat je eigen kinderen ooit de kans zouden krijgen om te acteren. Zou je dat doen?
“Nooit. Nooit. Ik heb mijn eigen kinderen altijd ver weg van dat soort dingen gehouden. Ook als ze daar zelf initiatief toe namen heb ik niet verboden, maar wel het gesprek aangegaan. Ik vind het heel schadelijk voor je ontwikkeling als kind. Kijk, als kind van drie kan je de keuze niet maken. Maar als ik nu mijn eigen moeder zou zijn, zou ik dat nooit gedaan hebben.”

“Het leven als kindsterretje vind ik ongezond voor kinderen. Het is niet goed om een kind zo in de spotlight te plaatsen en zo uit zijn eigen omgeving te halen. Ik heb een goed leven nu en het gaat prima, maar ik vind het een vorm van kindermishandeling.”

“Ik speelde zelf in een onschuldig kinderprogramma. Meer hoe dramatischer de film of serie, hoe erger de impact op jonge acteurs. Kinderen die heftige verhaallijnen moeten spelen op jonge leeftijd, houden daar echt niet alleen leuke herinneringen aan over, die worden daardoor getekend. De beroemdheid, de inhoud van het verhaal en het feit dat je een kind totaal uit de normale belevingswereld wegtrekt, dat is heel schadelijk, daar ben ik heel absoluut over”.

Heb je het je ouders ooit kwalijk genomen dat ze je in de serie hebben laten spelen?
“Jazeker. Ik heb het heel fijn gehad met de mensen daar, maar ik vind het heel ongezond om kinderen dit aan te doen. Ik ben er heel sterk uitgekomen, maar ik vind het echt niet goed.”

“Als kind heb je een natuur waarin je het centrum van de wereld bent, dat is ook heel gezond. Maar als je een kindsterretje bent zoals ik, dan functioneer je een aantal jaar in een wereld waarin de volwassenen narcistisch zijn, en van alles op je projecteren. Dat is niet goed voor je psychische ontwikkeling en je beeld van de wereld.”

Heeft Pipo in je latere leven nog invloed gehad?
“Ja, dat is moeilijk om te beantwoorden. Mijn leven is wat het is, ik heb uiteindelijk mijn richting wel gevonden. Soms kom ik nog steeds mensen tegen die me herkennen, en dan denk ik: Hoe is het mogelijk? Het is meer dan vijftig jaar later! Ik kom ook met enige regelmaat Petra’s tegen van rond de vijftig. Vroeger was ik me daar niet van bewust, maar toen ik een jaar of vijf, zes was, noemden heel veel mensen hun kind Petra, naar mij. Dat zijn hele rare dingen die je leven blijven beïnvloeden.”

“Wat ik persoonlijk denk is dat je niet kunt zeggen dat mijn leven weer gewoon geworden is, Pipo zal altijd invloed op mijn leven blijven hebben, op wie ik ben. Er zijn heel veel mensen die beroemd worden zien als een doel op zich, dat streven ze na. En ik heb als kind van zes al ervaren dat dat doel een doodlopende weg is. Het vormt je voor de rest van je leven.”