De laatste Hitkrant

De begindagen van de jeugdbladen Tuney Tunes
Het eerste Nederlandse jeugdblad is Tuney Tunes en wordt tijdens de Tweede Wereldoorlog op een zolderkamertje gemaakt door drukker Jan van Haaren. Het dunne boekje bevat in het begin alleen nog maar de teksten van Amerikaanse liedjes. Vaak vol fouten, want Van Haaren schrijft de liedjes over van de stiekem opgevangen Engelse radio.

Het luisteren naar Amerikaanse muziek is tijdens de Duitse bezetting verboden. Dat weerhoudt Van Haaren er niet van om het blad toch uit te brengen. Tijdens de oorlog komt het blad acht keer uit, ondanks twee bombardementen op de drukkerij.

Na de oorlog groeit het blad uit tot een populair jongerentijdschrift. Redactionele stukjes en plaatjes worden aan het blad toegevoegd. Frank Sinatra, Bing Crosby, Paul Anka: Tuney Tunes schrijft erover.

De redactie van Tuney Tunes verafschuwt de komst van rock-’n-roll. Over Elvis Presley schrijft het blad: “het afschuwelijke mensonterende geschreeuw, gepaard gaand met sinister uitgestoten klanken kan ons heus niet bekoren”.

Hiermee graaft Tuney Tunes zijn eigen graf: de jeugd is dol op de snellere muziek en het blad wordt ingehaald door Muziek Expres, opgericht door Paul Acket, een oud medewerker van Tuney Tunes. Muziek Expres publiceert als eerste in kleur.

In 1966 maakt Acket een einde aan de lijdensweg van Tuney Tunes en neemt het blad voor de vorm op in het tijdschrift Pop Foto. Tuney Tunes blijft nog een jaar in de ondertitel staan, maar verdwijnt daarna voorgoed.

Het tijdschrift voor langharig werkschuw tuig
Muziek Expres en Pop Foto krijgen midden jaren zestig concurrentie van het revolutionaire jongerenblad Hitweek. Waar de redacteuren van Muziek Expres ouder zijn, wordt Hitweek geschreven voor en door de jeugd. “Hitweek heeft geen redaktie (“staf”), noch een hoofdredakteur of toezichthouder. Dit is een krant die wagenwijd openstaat voor al JOUW bijdragen”, zo meldt het eerste nummer.

De democratische opzet van Hitweek slaat aan bij de jongeren en het blad wordt tijdens de tweede helft van de jaren zestig het lijfblad van alternatieve tieners. Met name de succesvolle methode van verkoop door beatgroepen en straatverkopers slaat aan.

Naar het voorbeeld van beatbandjes als The Beatles dragen tijdens de jaren zestig alternatieve jongeren hun haar lang. Een gehate trend onder de oudere generatie, maar een populair onderwerp in Hitweek. Het blad richt de stichting Pro lang haar op en noemt zichzelf bespottend “het tijdschrift voor langharig werkschuw tuig”.

Toch gaat ook Hitweek niet genoeg met de tijd mee en de uitgeverij verandert in 1969 van naam in Aloha. Het blad wordt niet langer wekelijks, maar tweewekelijks uitgegeven. Begin jaren zeventig kan Aloha niet langer opboksen tegen de Muziekkrant OOR.

De gloriedagen van de jaren zeventig
De uitgeverij van OOR, Keihard & Swingend, richt zich midden jaren zeventig op een jonger breder publiek. De lezers die te jong zijn voor OOR kunnen de gratis Nationale Hitparade Krant lezen. Daar komt in 1977 de Hitkrant uit voort: het weekblad voor jongens en meisjes tussen de twaalf en zestien jaar.

Muziek Expres, Popfoto en de Hitkrant zijn tijdens de jaren zeventig populair. De posters in de bladen blijken een succesformule. Tieners beplakken namelijk hun kamers ermee. Vanwege de wekelijkse frequentie van de Hitkrant speelt het blad ook gemakkelijk in op de laatste rages.

Het populaire televisieprogramma Toppop wordt vaak besproken in de Hitkrant. In 1978 presenteert het blad samen met Toppop het Hitgala: de voorloper van de TMF-awards. Ster van deze avond is Olivia Newton John. Zij is door het succes van de film Grease vaak terug te zien in het blad met tegenspeler John Travolta.

De achteruitgang
Begin jaren tachtig gaat de verkoop van alle tienerbladen achteruit. De uitgeverij van Muziek Expres wil de stekker eruit trekken en Pop Foto moet flink gaan besparen. De Hitkrant moet fuseren met de Belgische equivalent Joepie.

Toch bereikt de Hitkrant in 1987 de hoogste oplage ooit: 80.000 exemplaren. De Hitkrant is in de jaren tachtig een van de populairste popbladen van Nederland en maakt bands als Doe Maar en DI-RECT groot in Nederland.

Vergeleken met concurrenten als Muziek Expres, BreakOut! en Popfoto houdt de Hitkrant het lang vol. Het tijdschrift gaat met de tijd mee. In 1990 stopt Muziek Expres met de wekelijkse uitgave en besluit enkel als special zes keer per jaar te verschijnen. Popfoto zal vanaf 1995 nog vijftien jaar doorgaan als de Fancy. En BreakOut!, de Nederlandse BRAVO, stopt in 2006.

In de beginjaren 2000 lift de Hitkrant mee op het succes van het programma Idols, maar de laatste jaren verschuift het succes naar de digitale versie.